Czarnego nie ma i nie będzie

Po Wypadku w dwudziestym pierwszym roku Frida Kahlo składa siebie na części. Jest tak samo piękna i chwiejna jak Katedra w Meksyku: mówi się, że kiedyś w jej miejscu stała ogromna piramida Azteków, ale została zniszczona - a z pozostałych... kamieni zbudowano katolicką świątynię.Frida tworzy życie jakby szerokim zamachem pędzla: mówi głośno, przeklina jak uliczny chłopak, pije tequilę o kwaśnym smaku limonki i nosi jasne spódnice mieszkanek przesmyku Tehuantepec. Frida kocha demonstracje polityczne, wplecione we włosy kwiaty, haftowane na brzegach erotyczne przesłania, ale najbardziej - Diego Riveirę, najsłynniejszego malarza Meksyku, i to właśnie ta pasja na zawsze obróci jej życie w najbardziej nieprzewidywalnym kierunku.