Wyjście

Czy można żyć w kłamstwie? To miasto-duch – miejsce, które mnie prześladowało, które mnie stworzyło. Stało się dla mnie oczywiste, że nigdy nie dorosnę do Triple Falls i nie zapomnę tego, co tu przeżyłam. Wciąż czuję ich wszystkich – moich... chłopaków z tamtego lata. Nawet zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa, dobrowolnie się poddałam. Nie wzięłam pod uwagę żadnego ostrzeżenia. Pozwoliłam swojej chorobie, swojej miłości, kierować mną i niszczyć mnie. Odegrałam swoją rolę, doskonale rozumiejąc i kusząc los, aż w końcu spełnił swoje zadanie. I nawet nie pomyślałam o ucieczce. Wszyscy jesteśmy winni tego, co się stało i odcierpieliśmy karę. Zachowywaliśmy się lekkomyślnie i beztrosko, myśląc, że nasza młodość czyni nas niezniszczalnymi, zwalnia nas z ciężaru naszych grzechów. I ponieśliśmy za to konsekwencje. Mam szczerze dość udawania, że nie zostawiłam swojej duszy między tymi wzgórzami a dolinami, w leśnym gąszczu, który kryje moje sekrety. Dlatego wróciłam. Aby pogodzić się ze swoim losem. Jeśli nie zdołam wystarczająco opłakać swojej przeszłości i wyleczyć się, będę dalej cierpieć. Takie będzie moje przekleństwo. Ale nadszedł czas, aby przyznać się – bardziej nawet przed sobą niż przed innymi – że sama zrezygnowałam z przyszłości z powodu tego, jaka się stałam, i z powodu mężczyzn, którzy się do tego przyczynili. Teraz po prostu chcę pogodzić się ze swoją istotą i zapomnieć o finale, który mnie czeka. Ponieważ nie mogę już dalej żyć w kłamstwie.