I wciąż jestem szczęśliwa

Pierwsza klasa dla dziewczynki Djunne - zupełnie zwyczajna, tylko szczęśliwa - zbliża się do końca. Już wkrótce zacznie się lato, a jeśli wszystko pójdzie dobrze, to Djunne zobaczy swoją najlepszą przyjaciółkę Ellę-Frydę: ta przeprowadziła się do innego miasta. Może uda... się ją odwiedzić? Ale najpierw - jeszcze jedna ważna rzecz: zakończenie roku szkolnego! Teraz klasa przestanie być najmłodsza, a każdy uczeń zyska prawo nazywać się prawdziwym uczniem. To doskonała okazja, by założyć piękną sukienkę, przyozdobić salę lekcyjną, przez cały wieczór się uśmiechać i cieszyć się - w radości to bohaterka zna się świetnie! Ma nawet zeszyt do zapisywania najwspanialszych momentów, na okładce którego napisano: "Moje szczęśliwe życie". Tak nazywała się również pierwsza książka Rusa Lagerkrantza o Djunne, a w waszych rękach jest trzecia.
Djunne pogodziła się z koleżankami z klasy Vicki i Micki, teraz nawet jej pomagają: na przykład podzieliły się guziczkami, aby powiesić na ścianie jej cudowny narysowany różę. Trudności to w ogóle coś, co zawsze pozostaje za nami!
O złych momentach Djunne woli nie myśleć: lepiej przeskoczyć przez nie - i iść dalej. Ale nie wiedziała, że są takie momenty, przez które na raz-dwa, bez przygotowania, nie przeskoczysz. Jak w tę środę, kiedy zaskakująco przyszła ją odebrać z szkoły babcia - zamiast taty.
Dla młodszego wieku szkolnego.