W bardzo Słonecznym systemie. Rok z poetami

Więzy między ludźmi tworzą wyjątkowe zdolności wierszy. Czasem słyszysz jakąś wierszowaną frazę i rozumiesz, że to «przywitanie od bratniej duszy», z którą dorastałeś na tej samej piaskownicy. Ta fraza odpowiada «bezpośrednio w sercu».

Poeci potrafią opowiedzieć zarówno o sobie, jak i... o nas, oraz o tym, jak żyjemy, najpiękniejszymi słowami — i my również zaczynamy mówić ich słowami i myśleć ich rymami.

Poeci przynoszą ze sobą zabawne obrazy — «myszki, kurczaczki, hamaki». Ożywiają przedmioty, sprawiają, że przypominamy sobie drogie miejsca i zachwycamy się słownymi atrakcjami. Wprowadzają do naszego życia smoki i jednorożce i porywają nas «na Neglinną z Arbaty, tra-la-la-la-la», a my idziemy za nimi, aby zobaczyć tego psa, który «sama swojego». Lub jeża, który «według dokumentów jeż», a «stąpa jak słoń».

I dostrzegamy to, czego wcześniej nie widzieliśmy: oto «wszystkie domy zerkają na nas przez okna», a oto «czarodziej przepływa pod mostem» — i rozumiemy, że trafiliśmy «w bardzo Słoneczny system», w którym wszystko jest w porządku.