O koźlątku, które umiało liczyć do dziesięciu

Głównym bohaterem baśni znanego norweskiego poety, pisarza i kompozytora Alfa Prejssena — jest koźlątko, które nauczyło się liczyć do dziesięciu. Nie może się doczekać, aby zastosować swoją wiedzę w praktyce, dlatego podczas spaceru nadaje porządkowe numery wszystkim, których spotyka na... swojej drodze: «Jeden — to ja, dwa — to cielak, trzy — to krowa. Jeden, dwa, trzy!» Zliczone przez koźlątko postacie z powodu swojej niewiedzy oburzają się i chcą za wszelką cenę ukarać koźlątko za samowolę. Grupa niezadowolonych zwiększa się z każdą stroną książki. Wszyscy biegną za koźlątkiem, mając zamiar je pobić (lub pouczyć), aby w przyszłości nie próbowało naruszać osobistej wolności obywateli.
 
Koźlątko zgrabnie ucieka przed prześladowcami, pewne swojej racji i swojego prawa do liczenia wszystkich napotkanych na drodze. Biegnący za nim tłum zwierząt za każdym razem zatrzymuje się, aby wyjaśnić nowo spotkanej postaci, jak bardzo ją skrzywdzono, obrażono i poniżono. W końcu koźlątko wbiegło na żaglówkę stojącą w porcie. Wszyscy rzucają się za nim. Łódka się przechyla, wszyscy wpadają w panikę, wydaje się, że jeszcze minuta i wszyscy pójdą na dno. A wtedy kapitan ogłasza, że łódka jest przeznaczona dla dziesięciu osób i ktoś musi pilnie przeliczyć pasażerów.
 
Nastał wielki czas koźlątka! Liczy wszystkich jeszcze raz. Gdy tylko okazuje się, że jest ich dokładnie dziesięć, kołysanie w cudowny sposób ustaje i statek przestaje tonąć. Wszyscy odczuwają do koźlątka szczere wdzięczność. Na ostatniej stronie – oczekiwany happy end. Talent koźlątka znajduje godne zastosowanie: zostaje kontrolerem – liczy pasażerów wchodzących na pokład łódki.
 
Ilustracje genialnego artysty Władimira Sutieja do książki – ponad wszelką pochwałę! Polecana do czytania dorosłym dzieciom w wieku przedszkolnym, wspólnego oglądania znakomitych obrazków i nauki podstawowego liczenia przez maluchy.