K.D.B.K. Carr J. Dopóki śmierć nas nie rozłączy

Złoty wiek kryminału obdarował nas wieloma gwiazdorskimi nazwiskami. Dzieła takich pisarzy jak Agatha Christie, Gilbert Chesterton, Earl Stanley Gardner, Rex Stout rozwijały i doskonaliły gatunek kryminału, ich powieści, bezapelacyjnie uznawane za klasykę, do dziś cieszą się uznaniem czytelników i są... wzorem jakości dla kolejnych pokoleń autorów historii kryminalnych. Honorowe miejsce w tej plejady należy się Johnowi Dicksonowi Carrowi (1906–1977) — wirtuoziowi mistrzowsko skonstruowanych „niemożliwych zbrodni w zamkniętym pokoju”. W 1933 roku John Dickson Carr po raz pierwszy zaprezentował publiczności detektywa-amatora doktora Gideona Fella. Wygląd bohatera był przypuszczalnie wzorowany na innym korifeuszu gatunku kryminału — Gilbercie Chestertonie, a jego zasługi w historii gatunku kryminału, według większości miłośników twórczości Carra, rzeczywiście wzbudzają szacunek. Tak, pisarz Kingsley Amis w swoim eseju „Moi ulubieni detektywi” nazwał doktora Fella „jednym z trzech wielkich następców Sherlocka Holmesa”.
W obecnym zbiorze znalazły się trzynasta, czternasta i piętnasta powieść cyklu o dochodzeniach pomysłowego doktora Fella, publikowane w nowych tłumaczeniach: klasyczna „tajemnica zamkniętego pokoju” „Sprawa o niekończące się samobójstwa” (1941), „Śmierć wszystko zmienia” (1942) — rzadki romans, w którym autor, przeciwnie, odchodzi od tego charakterystycznego dla swojej twórczości zabiegu fabularnego, oraz „Dopóki śmierć nas nie rozłączy” (1944) — powieść, którą sam Carr uważał za jedno z najlepszych swoich dzieł.