Ślepota

José Saramago – portugalski pisarz i laureat Nagrody Nobla. Jego powieści są pełne magicznego realizmu i czyta się je jak baśnie dla dorosłych. Pacjent zerowy nagle traci wzrok, zatrzymując się na sygnalizacji świetlnej. Współczujący obywatel dowozi go do domu i... kradnie samochód. Następnego dnia lekarz bada oczy niewidomego i nie rozumie, w czym tkwi przyczyna. Po kilku godzinach biała ślepota dopada złodzieja, potem doktora, a następnie wszystkich, którzy mieli z nimi kontakt. Pandemii nie da się powstrzymać. Tylko żona lekarza nie traci wzroku. Ale to przekleństwo, a nie błogosławieństwo. Zobaczy, jak ludzie tracą ludzką postać, jak brud pochłania miasto i jak mignie promyk nadziei… Ślepota moralna staje się ślepotą fizyczną. Styl pisarza – brak wyróżnienia mowy bezpośredniej, wykrzykników i znaków zapytania – zmusza czytelnika do utraty znanych orientacji i w alegorycznym sensie do zanurzenia się w ślepocie.