Kataliliśmy wasze słońce

Poeta w Rosji jest więcej niż poetą. Tę ulotną frazę autorstwa Jewgienija Jewtuszenki powtarza każdy, kto ma ochotę, gdy zaczyna się rozmowa o poezji. O fantastach jakoś się nie mówi. To niesprawiedliwe. Fantasta w Rosji jest więcej niż fantasta. Bywa... nawet, że jest większy od samej fantastyki. Nie każdy, oczywiście. Krąg takich pisarzy jest niewielki. Iwan Jefriemow, bracia Strugaccy, Władysław Krapiwin, Kir Bułyczow, Boris Szt ern, Michaił Uspieński… Do tej rzadkiej mniejszości z pewnością należy także Jewgienij Łukin. Fantastyka dla niego — to urządzenie podobne do leskowskiego mikroskopu: spojrzysz w jego soczewkę i zobaczysz, że obok pchły na tacy leży jeszcze kluczyk. Czytanie pisarza Łukina to radość i przyjemność. Radość z jakości jego prozy, przyjemność — z błazeńskiej atmosfery, w której żyją jego bohaterowie. Czytasz go i widzisz, jak nagle z kartki do ciebie mruga Gogoł, kręci palcem przy skroni Saltykow-Szczedrin, a gdzieś między rozdziałami macha ogonem kota Behemota.
Jeśli zaczniesz liczyć wszystkie nagrody i wyróżnienia, które Łukin otrzymał od początku swojej działalności pisarskiej, zgubisz się gdzieś już na piątej czy szóstej dziesiątce. Ma ich ponad sto. „Aelita”, „Wędrowiec”, „Brązowy ślimak”, „Nagroda ABS”, Interpresskon, Roskon, imienia Iwana Jefriemowa, Nagroda Białajewa, „Złoty Ostap” i wiele innych różnorodnych. Nawet „Gazeta Literacka” raz ogłosiła go laureatem nagrody „Złoty cielę” za swoje ironiczne wiersze. A w 2015 roku Łukin został uhonorowany tytułem Mistrza Europy w fantastyce.