Liść laurowy nie jest spożywany

"Liść laurowy nie jest spożywany" – to jedna z tych powieści na powolne czytanie, które sprawiają, że zapominasz o wszystkim. Historia rodziny, miłości i życia zwyczajnych ludzi, którzy urodzili się na początku burzliwego, a czasami strasznego XX wieku.
1921 rok. Lawryk... Lantratow wraca do Moskwy i natychmiast wpada w wir wydarzeń, które mogą i powinny złamać staroobrzędowców. Ale on za wszelką cenę musi przetrwać: przejść przez załamanie rodowego gniazda, zachować wiarę i siebie, uratować swoich bliskich.
Na wodociągu Aleksejewskim, w sierocińcu i muzealnym biurze Lantratowowi i jego otoczeniu przychodzi się zmierzyć z trudnym wyborem: płonąc, żyć zgodnie z sumieniem czy bezmyślnie płynąć z prądem.
I co w takim razie może uzdrowić poparzone serce młodego człowieka? Możliwe, że miłość. Tak w życiu Lawra pojawia się Wita, jego konwalia.
1991 rok. Lawr Pawłowicz Lantratow, żyjący prawie wiek, pisze testament.
Co mu pozostało z tamtego starego, dalekiego świata? Kryształowy portfel z krokodylej skóry, barometr Karla Wotkeja, fantaskop z szklanymi płytkami i portsigar taty o wadze dwudziestu złotników.
I za każdą z tych bezpretensjonalnych rzeczy – los.