Bąbelki-taniec

Żyła sobie wanna. Nazywała się Duszeczka. Duszeczka miała rodzinę — mamę, tatę i chłopca Iłuszę. Iłusza marzył o zostaniu żeglarzem, ale jednocześnie nie znosił się myć. Mama Iłuszy wymyślała różne sposoby, aby skusić synka do wanny, ale wszystko było na... nic. Pewnego dnia przyniosła z sklepu pianę do kąpieli. Na butelce widniał napis „Cudowna”, ale mama nie zwróciła na to uwagi — kto wie, co piszą na etykietach.

W tym dniu Iłusza wrócił z spaceru brudny, jak prosię, a mama poszła napełnić wannę. Pssssh! — radośnie zagrzechotała woda, ubijając kolorową pianę. Nagle Duszeczka poczuła niezwykłą lekkość w swoim ciężkim żeliwnym ciele i... Nie, nie wzbiła się w powietrze, bo była jeszcze za ciężka na latanie. Ale ruszyła się z miejsca. „Bąbelki-taniec! Jak wspaniale! Idę się przejść”, — postanowiła wanna i pewnie podeszła do drzwi wejściowych.

Na ulicy było głośno, po drodze pędziły miski na kółkach, a ogromne wanny z numerami płynęły majestatycznie. W sklepie obuwniczym Duszeczka kupiła sobie na nóżki dwie pary pantofli i jeszcze dwie pary sneakersów na zmianę. I wyruszyła na spacer do parku. W parku sprzedawano słodką, białą pianę, którą sprzedawczyni nazywała watą cukrową. W budce dziadek ubijał kolorową pianę i nalewał do kubków ze słomkami. Duszeczka spróbowała tego wszystkiego, a potem jednym haustem wlała w siebie truskawkowy lemoniad z czarującym smakiem… i wzbiła się w powietrze nad miastem. Obok przelatywał helikopter, a Duszeczka postanowiła, że to on ubija chmurową pianę. Kiedy cały gaz z lemoniady uleciał, Duszeczka wylądowała na ziemi tuż przy swoim wejściu. A w domu posadziła Iłuszę obok siebie i opowiedziała o swojej cudownej przechadzce. Od tej pory wanna Duszeczka pokochała podróże, a Iłusza — kąpiele. W końcu siedząc na brzegu, nowych ziem nie odkryjesz!