Mity i legendy wikingów

Jakie bajki opowiadali swoim dzieciom prawdziwi wikingowie i czy mówiło się w nich o tym, jak oswoić smoka?

Motywy opowieści europejskiego Północy przenikają całą naszą kulturę — od oper Wagnera po «Władcę Pierścieni» Tolkiena. Od pieśni «Eddý» i «Kalevalý», od skandynawskich... legend o Nibelungach prowadzą nitki do romansów rycerskich i cyklu o Królu Arturze. A ludowe baśnie o elfach, krasnoludkach i trollach dały początek gatunkowi baśniowej fantastyki — od «Kronik Narnii» po «Harry'ego Pottera».

Opowieści, które powstały na terenie Szwecji, Finlandii, Norwegii, Danii i Islandii, w krajach, które znamy jako ziemie nieustraszonych wikingów, są pełne dźwięku mieczy i magii run, tutaj zamieszkują najfantastyczniejsze stworzenia i najwięksi bohaterowie.

Z legendami z świata Thora i Odyna, smoki i walkirie rosyjskiego czytelnika zapoznał w połowie XIX wieku historyk, literaturoznawca i tłumacz Piotr Połewoj. Jego zbiór mitów i legend Skandynawii stał się dla rosyjskich uczniów takim samym odkryciem, jak «Legendý i mity Starożytnej Grecji» Kuna. Po półtora wieku ta książka wraca do nas z magicznymi ilustracjami Josepha Alanena, Roberta Wilhelma Ekmana, Akseli Gallego-Kallely, Ferdynanda Leke, Artura Rackhama i innych znanych artystów.