Czerwone żagle

Aleksander Stepanowicz Gryn (1880-1932) - wybitny rosyjski prozaik i poeta, przedstawiciel neoromantyzmu. Gryn - pseudonim pisarza, jego prawdziwe nazwisko to Griniewski. Urodził się w rodzinie polskiego szlachcica i rosyjskiej pielęgniarki w guberni wiatkowskiej. Nauczył się czytać w wieku 6 lat,... a jego ulubiona pierwsza książka - "Podróże Guliwera" Swifta - określiła świadomość przyszłego pisarza: jego miłość do morza i fantastyki. Po ukończeniu szkoły w Wiatce, 16-letni Griniewski zaciągnął się na matrosa do Odessy, ale nie znalazł tam romansu i zaczął wędrować - był rybakiem, pracownikiem fizycznym, drwalem, poszukiwaczem złota, górnikiem, żołnierzem, a nawet rewolucjonistą-eserem. Po odsiedzeniu w więzieniu i ucieczce z niego, w 1906 roku Gryn zaczyna pisać; w ciągu swojego krótkiego życia stał się autorem czterystu dzieł. Już w drugim jego zbiorze opowiadań dostrzegany jest nadchodzący Gryn-bajkopisarz ze swoim unikalnym stylem. Znaczący wpływ na niego miały znajomości z A. Tołstym, L. Andriejewem, W. Briusowem i A. Kuprińskim. W 1919 roku, zwerbowany do Armii Czerwonej, Gryn zachorował na tyfus plamisty. Przy pomocy Maksyma Gorkiego udaje mu się zdobyć akademicki przydział żywnościowy i pokój w "Domu Sztuki", gdzie żyje jako ponury eremita, ale właśnie wtedy na świat przychodzi słynna feeria "Czerwone żagle" - jasna powieść o zwyczajnym cudzie, narodzona zimą w zimnym i głodnym Leningradzie. Powieść wydano w 1923 roku. W tym samym dziesięcioleciu Gryn pisze powieść "Złoty łańcuch" ("wspomnienia o marzeniu chłopca, szukającego cudów i znajdującego je") i nowe arcydzieło "Biegnąca po falach", które ledwo udaje się opublikować. Gryn nie akceptuje rewolucji, jej przemocy i szaleństwa, a nowy wiek również źle przyjmuje Gryna. "Epoka pędzi obok. Nie jestem jej potrzebny - taki, jaki jestem. A innym nie mogę być. I nie chcę." I rzeczywiście, od 1930 roku radziecka cenzura, z wyjaśnieniem "nie zlewacie się z epoką", zabroniła wznawiania dzieł Gryna. Pisarz i jego żona, której poświęcił "Czerwone żagle", prowadzili półgłodne życie do jego śmierci w wieku 52 lat. Krytycy wciąż nie mogą przypisać twórczości Aleksandra Gryna do żadnej z tradycji literackich: nie jest fantastą ani realistą, nie jest symbolistą ani romantykiem, ale wszystko to razem w zupełnie odrębnym stylu.