Wieniec Kręgu

Leninacka szkoła fantastyki dała gatunkowi wiele wspaniałych nazwisk. Georgij Martynow, Ilja Warszewski, Władimir Szefner, Aleksander Szalimow… Ale jedno z nich rzeczywiście wyróżnia się i to nie tylko dlatego, że jego właścicielką jest kobieta. Olga Larionowa w połowie lat sześćdziesiątych zaświeciła... w fantastycznym nieboskłonie tak jasno, że natychmiast zdobyła ogromne grono wielbicieli. «Lampart z wierzchołka Kilimandżaro», mówimy o nim – o powieści, która, według internetowych ekspertów, «nie tylko uważana jest za jedną z najlepszych książek Larionowej, - można ją spokojnie wpisać do skarbca światowej fantastyki. Gdyby pisarka była Amerykanką, nagrody „Hugo“ lub „Nebula“ (a może nawet obie) na pewno by do niej trafiły». Publikowano ją rzadko, ale prawie każda z wydanych w tamtych skąpych na fantastykę czasach (lata sześćdziesiąte - osiemdziesiąte) prac pisarki była bezbłędnym trafieniem w cel – to znaczy w serca czytelników.

Cykl «Wieniec Kręgu», rozpoczęty powieścią «Czakra Kentawra», pisany był długo, około dwudziestu lat. Powieść, wymyślona jako żart, przekształciła się w pełnoprawną «kosmiczną operę» – swoisty nasz godny odpowiednik «królowi gwiazd» Hamiltona. Podróże po Wszechświecie w powieściach i romansach cyklu łączą się z romantyczną bajką, gdzie są rycerskie turnieje, roboty i fantastyczne latające istoty – kręgi, przez które ludzie widzą otaczający świat. Ale najważniejsze, historie opowiedziane w książkach cyklu mają tę szczególną ludzką cechę, która wyróżnia twórczość Larionowej spośród większości jej kolegów.