Chłopcy i inni

Dmitrijowi Garičevowi udało się znaleźć szczególną ekspresję w opisie świata życia bohaterów, których młodość przypada na lata 1990-2010. Istnieją jakoby wewnątrz wielowymiarowej bolesnej fantazji, która jednak okazuje się mniej okrutna niż wyłaniająca się rzeczywistość dzisiejszego pustego czasu. Otwierająca książkę opowieść... „Chłopcy” opowiada o swoistym filozoficznym eksperymencie – dziwnej „republiki”, znajdującej się w stanie wiecznej symulacyjnej wojny, za którą, rzecz jasna, kryją się rzeczywiste działania wojenne. Podążając za bohaterem, muzykiem Nikitą, czytelnik obserwuje, jak historyczno-polityczna gra, wywołana wyobraźnią intelektualistów, prowadzi do brutalnej konfrontacji. W książce znalazł się także kontynuujący wątek opowieści cykl „Bajki dla martwych dzieci” oraz kilka osobnych opowiadań, których bohaterów łączy strach przed nieznanym dla nich światem. Jego ucieleśnieniem stają się łatwo rozpoznawalne podmoskiewskie toposy, pełniące rolę czyśćca, gdzie wybór między snem a jawą, dobrem a złem, przeszłością a teraźniejszością jest niemal niemożliwy.