Za miliard lat przed końcem świata. Requiem dla utopii

Braci Arkadija i Borisa Strugackich nie trzeba przedstawiać czytelnikom. Ich dzieła to usankcjonowana klasyka nie tylko fantastyki, ale i współczesnej literatury rosyjskiej w ogóle. Od prostego do złożonego, od „Krainy purpurowych chmur” i wczesnych powieści oraz opowiadań przez „Ślimaka na... zboczu” i „Piknik na skraju drogi” do „Gradu skazania” i „Obciążonych złem” — taką twórczą drogę przebyli bracia przez trzydzieści lat swojej twórczości. Droga kamienista — towarzysząca niezmiennym sukcesem czytelniczym, z jednej strony, z drugiej — ostrożnym stosunkiem wysokiego kierownictwa literackiego. Przyczyny są jasne: nieprzewidywalność ich zachowań w literaturze i podejrzana nietypowość bohaterów, których autorzy stawiają przed trudnym, ale koniecznym wyborem — aby pozostać ludźmi i płynąć pod prąd świata, lub płynąć równo z nurtem wolą złej kalekiej fortuny.