Półbrody

Czternastoletni Sebi (Ewsebiusz) nie nadaje się ani do pracy w polu, ani do życia żołnierskiego. O wiele bardziej fascynują go historie. W 1313 roku taki chłopiec miał trudności na wsi w dolinie Schwitz, gdzie jeszcze nie umiano porządnie odróżnić anioła... od diabła. Od przybysza Sebi dowiaduje się, jak ludzie różnią się i w dobrym, i w złym — i jak nawet w mrocznych czasach można nauczyć się lepszego.
To bardzo dziwny przybysz, zorganizował sobie prowizoryczny dom na skraju wsi. Połowa jego twarzy jest poparzona, a ludzie nazywają go Półbrody. Musiał wiele przeżyć, ale nie opowiada o tym — nawet młodemu Sebiemu, którego tak ciągnie do niego w poszukiwaniu nowej wiedzy i umiejętności.
Sebi już nie jest dzieckiem, ale jeszcze nie jest dorosły. Wszyscy we wsi myślą, że jedyną jego drogą jest klasztor Einsiedeln, do mnichów, których szwajcarzy nie lubią odkąd ci samowolnie przesunęli granice i wykorzystują chłopów do prac leśnych. Swoim bezpośrednim i niewinnym dziecięcym głosem Sebi opowiada o swoich doświadczeniach w niespokojnych latach na początku XIV wieku. I ta opowieść pomaga mu samemu wiele zrozumieć.
„Półbrody” — przesiąknięta melancholijną wiarą w rozum epicka, wielowarstwowa powieść współczesnego szwajcarskiego klasyka Charlesa Levinskiego, która, zacierając granice między fikcją a rzeczywistością, językiem historycznego opowiadania o średniowieczu mówi o dniu dzisiejszym i niezmiennej naturze człowieka. A także o sile historii, która przekształca je w mity.