Miasto En

O Leonidzie Iwanowiczu Dobyczynie (1894–1936) trudno opowiadać bez smutno-znanych wyrażeń: „tragiczna postać”, „niesłusznie skazany”, „zaginiony”, „zapomniany”... On — skromny statyst z bryanskiego Gubstatbiura, wolał, aby jego imię w prasie nie było ujawniane: „Tylko „L. Dobycin”, a nie „Leonid”, jak niektórzy... dranie praktykują nie wiadomo na jakiej podstawie”. W talent prozaika szczególnie wierzył Kornej Czukowski, publikując jego opowiadania i pomagając w nawiązywaniu kontaktów z innymi pisarzami. Od momentu wzlotu Dobyczyna w radzieckiej literaturze nastąpiła dotkliwa krytyka za formalizm: w 1936 roku rozpoczęła się nagonka na pierwszy i jedyny powieść „Miasto En”, co obraziło i dotknęło autora. Przypuszczalnie popełnił samobójstwo tuż po posiedzeniu 25 marca w leningradzkim Domu Pisarzy, „udał się w odległe kraje”. Austriacka badaczka Elżbieta Marksztajn mówiła, że jego składnia — to składnia absurdu. „Infantilizm” można uznać za podstawowy psychologiczny założenie Dobyczyna w „Mieście En”. To powieść o dorastaniu, „niszcząca swoją dyskretnością monorytm „dorosłej” świadomości”. W zbiorze znajdują się również główne opowiadania autora, takie jak „Spotkania z Liz”, „Dorian Gray”, „Jerygin” i niektóre inne.