Trzmiel

Wera ma 24 lata, właśnie rozstała się z mężem, znalazła dobrą pracę i teraz dzieli mieszkanie z sąsiadką-psychoanalityczką. Wokół niej rozchodzą się ślady od kół walizek setek znajomych, w mediach społecznościowych pojawiają sprzeczne rady dotyczące tego, jak żyć w trakcie... katastrofy. Podczas gdy Wera subskrybuje kanały informacyjne, wypisuje się z nich i znowu subskrybuje, w jej wnętrzu coraz głośniej brzęczy zadowolony trzmiel. Niepokój Wery w końcu wpada w ogólną panikę. Raz za razem dziewczyna ma nadzieję, że znalazła wyjście, nie dostrzegając, że krąży w kółko.

Nauczyliśmy się: człowiek nie jest równy swojemu zaburzeniu psychicznemu, ono go nie definiuje. W rzeczywistości to oszukaństwo. Zaburzenie wpływa na decyzje, zainteresowania i relacje z ludźmi. Szczególnie gdy jest to podstępne, niediagnozowane zaburzenie lękowe, które mglisto kładzie się na codzienne działania i maskuje się pod cechami osobowości.

Ta historia dotyczy tego, jak niezauważalnie zaburzenie kieruje człowiekiem, zmusza do dostosowywania się do otoczenia, narzuca winę za próbę zboczenia z drogi. I o ważnej cesze lęku, o której prawie się nie mówi: on bardzo chce rosnąć i żywi się cudzym, zewnętrznym lękiem. Z radością wkomponowuje się w światowe katastrofy i kryzysy – to jest jego autorskie przestrzeń. A gdy w zewnętrznym świecie nie ma nic odpowiedniego, zmusza człowieka do tworzenia katastrof na poziomie własnego życia. Droga człowieka z zaburzeniem lękowym to nieskończone miotanie się od „w końcu wyszedłem na nową ścieżkę” do „ach, to to samo las”.