Hawana, rok zera

1993 rok. Na Kubie — szczyt „specjalnego okresu”, ogólnokrajowego kryzysu gospodarczego, który pojawił się po upadku ZSRR. Puste półki w sklepach, częste przerwy w dostawie prądu i wody, zakłócenia w komunikacji i masowe bezrobocie stały się codziennością.

Zdaniem Julii, nauczycielki matematyki,... która musiała pożegnać się z marzeniami o karierze naukowej, aby jakoś zarobić na chleb, w Hawanie nastał rok zera — punkt odniesienia, najniższy z możliwych, za którym — całkowita niepewność.

Zdesperowana, aby odzyskać kontrolę nad własnym życiem, bohaterka łączy siły z kolegą i byłym kochankiem Ewklidem, aby znaleźć dokument potwierdzający, że tak naprawdę telefon wynalazł nie Aleksander Graham Bell, a Antonio Meucci w Hawanie. Wierzy, że to odkrycie zasadniczo zmieni jej życie.

Razem z grupą zdeterminowanych donkichotów wśród zwolenników — Anhel, były mąż kobiety, która niegdyś posiadała cenny dokument, Leonardo, autorem powieści o Meuccim, i Barbarą, włoską dziennikarką interesującą się współczesną literaturą kubańską, Julia musi zgłębić skomplikowaną i pełną tajemnic historię rodzinną w okresie narodowego rozpaczy na Kubie.

„Hawana, rok zera” — barwna, ironiczna powieść, nie pozbawiona kubańskiego kolorytu, w której opowieść o losach ludzi próbujących przetrwać za wszelką cenę w epoce zmian, umiejętnie wplata się w porywające śledztwo kryminalne.