Spadli z nieba

Na podstawie książek i filmów według scenariuszy Władimira Kunina można studiować historię. Jedna z najjaśniejszych i najuczciwszych książek o pierwszych latach pierestrojki? Oczywiście, "Interdewojka". Rodzinna drama czasów stagnacji? "Żebro Adama!" Najbardziej szczere i poruszające książki o wojnie – "Kronika nurkującego... bombowca" i "Spadli z nieba". Wszystkie opowiadania zebrane pod tą okładką dotyczą najzwyklejszych ludzi. Żyli, kochali, żartowali, smucili się. Oni są historią. Masza i Siergiej, bohaterowie opowieści "Spadli z nieba", zakochali się w sobie przy dźwiękach melancholijnego romansu "Ach, te czarne oczy". Ale stało się to nie na parkiecie i wcale nie w romantycznych okolicznościach. Ten krążek odtwarzali faszyści, którzy otoczyli katakumby, gdzie zostali żywcem pogrzebani radzieccy żołnierze. Ranni umierają bez wody, a sanitariuszka Masza postanawia wyjść z katakumb. Obserwuje ją faszystowski snajper. Daje jej czas, aby wzięła świeży, upajający oddech. Podejść do wody. Napełnić pełne wiadro. Snajper nie spuszcza wzroku z tej dziwnej pary — małej, delikatnej dziewczyny i rannego żołnierza, który chroni ją jak wierny rycerz. Od niego, snajpera, zależy, czy historia Maszy i Siergieja będzie miała ciąg dalszy: zwyczajne życie, praca, rodzina, syn Wowa. Los tych ludzi jest w jego rękach. A oni jakby zapomnieli, że wokół trwa wojna i śmierć. Kochają się nawzajem, bardzo pragną żyć. Jak bardzo pragnęłbym, żeby ta historia miała szczęśliwe zakończenie. Jak bardzo!