Milczenie koloru

Zawsze miałam szczęście do dobrych ludzi. Każdy z nich wkładał ważny kawałek mozaiki w ten nieukończony obraz świata, który sobie malowałam. Każdy wnosił to, czego akurat mi brakowało. Każdy na pewno czegoś uczył. W gruncie rzeczy, jestem wynikiem ich starań,... ich bladym cieniem. Czas płynie, a życie nieubłaganie przyspiesza, hojnie pozostawiając obok najbliższych, najważniejszych. Najbardziej kochających i miłosiernych. Nie trzeba im nic tłumaczyć, z nimi można się nie bać być słabym lub głupim. Przed nimi nie ma potrzeby się usprawiedliwiać — przebaczyli mi w przeddzień mojego urodzin, bezwarunkowo i na zawsze. Dlatego wszystko, co mam teraz w duszy, to wdzięczność i miłość. Wdzięczność i miłość.