Pierwsza zasada Szurupczika

Szurka Dobrynina ma dwanaście lat. Chciałby być Sanją lub Szurką. Nawet Aleksandrem! Ale z lekkiej ręki mamy wszyscy nazywają go Szurupczikiem. Pewnego dnia po treningu karate w ręce Szurupczika wpada (należy powiedzieć, nie do końca uczciwym sposobem) stary kompas. I... od tego zaczynają się przygody naszego bohatera: to ratuje dziewczynkę z opresji, to zakłada prawdziwą sowę, to pomaga nieznanej babci. Za każdym razem po dobrym uczynku u Szurupczika w cudowny sposób spełnia się jedno życzenie. Chłopiec rozumie: odkrył prawo kompasu. Wszystko jest proste: ja — tobie, a ty — mnie. Ale w rzeczywistości jest inaczej: robienie dobrych uczynków wcale nie jest takie łatwe… Szurka odrzuca przyjaciela, zdradza brata i w pogoni za iluzorycznym szczęściem nie zdąża zrobić najważniejszego. Czy Szurupczikowi uda się naprawić wszystko, co nabroił, i czy znajdzie wyjście z trudnej sytuacji?