Antyki słowiańskie. Opowieść o Swietozarze

Każdy człowiek sam tworzy swoje losy, a szczęście przychodzi tylko do tego, kto wierzy w siebie, w swoje moce, kto jest w stanie znaleźć to, do czego jest przeznaczony. Główna idea „Opowieści o Swietozarze” to wierność swojemu powołaniu, które rozumiane... jest jako najwyższy sens życia.
Na przykładzie postaci głównego bohatera — Księcia Swietozara, — autor, historyk i psycholog, pokazuje, że dla każdego człowieka ważne jest dążenie do poznania siebie, samorozwoju i samodoskonalenia, aby znaleźć siebie i swoje miejsce na świecie. Ale sens życia to nie tylko kategoria osobista. Żyjemy w społeczeństwie, współdziałamy i wpływamy na siebie nawzajem. I na stronach książki postać Księcia, historia jego życia i rządów stają się moralnym przykładem, przewodnią gwiazdą dla młodego Księcia, który, porównując się z Księciem, formuje swoją osobowość i w końcu odnajduje swoje prawdziwe powołanie.
Dzieło przeniknięte jest filozoficznymi rozważaniami o naturze władzy i nieuchronnie zamykającym się kręgu przyczyn i skutków wszystkich naszych czynów, o tym, czym jest historia i jakie miejsce w niej zajmuje każdy pojedynczy człowiek.
„Opowieść” nie należy do gatunku powieści historycznej, chociaż została napisana z oparciem na konkretnym materialne historycznym. Niemniej jednak niesie w sobie moralne tradycje starożytności, kulturowe dziedzictwo naszej wspólnej przeszłości, opiera się na idei służby ludziom, wzajemnej pomocy i zrozumienia jako niezmiennej podstawy społeczności ludzkiej. To właśnie tym wartościom wierny jest przez całe swoje życie główny bohater — Książę Swietozar, i dlatego mógł stać się i pozostać Sobą.