Upaniszady. Praktyka pojmowania prawdziwej rzeczywistości

Ptaka nie trzeba uczyć latać. Temu, kto już jest wysoko, nie potrzeba wznosić się wyżej. Ale temu, kto pragnie wznieść się wysoko, najpierw trzeba się nauczyć skłonić nisko-nisko. Do stóp nauczyciela, do świętych stóp tego, kto jest wyżej i czystszy... i dlatego zdolny do oczyszczenia i wzniesienia. Wyrugować z korzeni pychę wobec tych, którzy są "słabsze", "mniej udane", "biedniejsze". Wszyscy jesteśmy w jednej łodzi, a jutro możemy zamienić się miejscami. Nie ma nikogo niedostojującego miłości i współczucia. Jedno jasne słońce świeci dla każdego i w każdym. "Upaniszady" oznacza skłonić się nisko i usiąść. Usiąść przed nauczycielem i zastygnąć, otworzywszy uszy i serce, chciwie wsłuchując się w słowa mądrości, dławiąc się nektarem nieśmiertelnej wiedzy o samym sobie, w zachwycie drżąc od nowych odkryć. Żywej mądrości można doświadczyć jedynie za pomocą umysłu uwolnionego od wszelkich śladów przywiązania i nienawiści, egoizmu i poczucia własności. Gdy jezioro serca oczyści się z lepkiej warstwy mułu, "Ja" zaświeci w całej swojej pierwotnej wspaniałości.