Tokio. Stacja Ueno

Kazū urodził się w 1933 roku, w tym samym roku, co cesarz, a całe jego życie dzięki szeregowi zbiegów okoliczności było związane z rodziną cesarską, a także z parkiem koło stacji Ueno. Tutaj zaczęło się życie Kazū w Tokio jako... robotnika w przededniu Igrzysk Olimpijskich w 1964 roku, a tutaj też, zszokowany tsunami z 2011 roku i wściekły z powodu ogłoszenia Igrzysk Olimpijskich w 2020 roku, zakończył swoje dni, żyjąc w namiocie w wiosce dla bezdomnych. Teraz niespokojny duch Kazū skazany jest na błąkanie się po parku Ueno. Słuchając codziennego zgiełku Tokio, przypomina sobie swoje najskrytsze historie… Jak życie Kazū zamieniło się w upiorne istnienie? I dlaczego momenty piękna i wdzięku były dla niego po prostu nieosiągalne? Surrealistyczna i destrukcyjna, ale jednocześnie poruszająca i niekończąco poetycka historia o życiu i śmierci, o nowoczesnej Japonii i o tych, którzy muszą zniknąć na chwilę, a może nawet na zawsze…