Nazwałem go Krawatem

Tahugit Hiro — hikikomori. Ostatnie dwa lata spędza w izolacji, nie opuszczając granic swojego pokoju w rodzinnym domu. W próbie powrotu do rzeczywistego świata, chłopak udaje się do parku, gdzie całymi dniami siedzi na ławce i obserwuje życie dookoła.

Ohara Tetsu... stracił pracę, ale nie może przyznać się do tego żonie. Każdego dnia wychodzi z domu w garniturze i krawacie, ale zamiast do biura, udaje się do parku i siedzi na ławce aż do wieczora.

Hiro i Tetsu odkrywają niewytłumaczalne pokrewieństwo dusz. Uczą się słuchać i współczuć: rozpacz i smutek, nadzieje i marzenia jednego wydają się drugiemu bliskie i zrozumiałe. Ta niewidzialna więź pomaga każdemu z nich stopniowo odnaleźć w sobie siłę, by zacząć życie na nowo.