Homo Irrealis

Jeden z największych prozaików swojego pokolenia, André Aciman, w książce Homo Irrealis w formie eseju bada, co oznacza czas dla artystów i pisarzy, którzy nie mogą pojąć życia w teraźniejszości. Pojęcie «irrealis» nie dotyczy przeszłości ani przyszłości — chodzi o... to, co mogłoby być, co nigdy się nie zdarzyło, ale hipotetycznie jeszcze może się zdarzyć. Od refleksji dotyczących poezji metra i czasowych rezonansów pustych włoskich ulic, po opisy życia i twórczości Zygmunta Freuda, Konstantinosa Kawafisa, Winfrieda G. Sebald, Johna Sloana, Érica Rohmera, Marcela Prousta i Fernando Pessoas oraz portretów Aleksandrii i Petersburga, Homo Irrealis — to analiza siły wyobraźni, zdolnej stworzyć przestrzeń poza mocnym uściskiem czasu.