Siostrom. O tych, którzy będą cierpieć

Jewgienia Niekrāsova – pisarka, jedna z założycieli Szkoły Praktyk Literackich, laureatka nagrody «Liceum» za cykl prozy «Nieszczęśliwa Moskwa» i nagrody «Wędrowiec/NOS» za powieść «Skóra». Jej debiutancka powieść «Kaleczyń-Maleczyń» oraz zbiór opowiadań «Siostrom» znalazły się w wąskich listach nagrody «NOS».... Wiele tekstów Niekrāsovej zostało wystawionych w teatrach, w tym proza z zbioru «Siostrom»: spektakl na podstawie opowiadania o tym samym tytule w studiu «Dzieci Raju» (reż. Julia Skirina) oraz spektakl «W pierścieniach» na podstawie powieści «Nieszczęśliwa Moskwa» w teatrze «Praktyka» (reż. Marina Brusnikina). Książkę opowiadań «Siostrom» zamieszkują ludzie, zwierzęta i mityczne istoty. Cztery pierścienie strzegą Moskwy, ale nie zawsze ratują; staruszka zamienia się w młodą kobietę, ale nie na długo. W codzienność tu niezmiennie wkracza magia, a intrygi i opowieści swobodnie sąsiadują z londyńskimi dialektami. «Jewgienia Niekrāsova zasłania się czarowniczymi wzorami ze słów i fantazji przed szaleństwem tego świata, przed nieprzyjemnościami ciasnych mieszkań, przed porzuconymi dziećmi i starcami, przed wykończonymi pasażerami pociągów. Stać z nią razem w jej domku jest przerażające, choć jednocześnie wesołe, ale to wesołość lecąca na sankach z lodowatej rosyjskiej góry». Maja Kuczerska, prozaik, kierownik szkoły mistrzostwa pisarskiego Creative Writing School «Jak jest wszechświat bohaterów Marvela, tak jest wszechświat superbohaterek Niekrāsovej. Żyjemy z nimi w tych samych miastach, jeździmy tymi samymi pociągami, pracujemy w tych samych open space'ach i mamy te same zmartwienia. W każdym z opowiadań cudowne kobiety naszych czasów zmagają się z samotnością i brakiem pieniędzy, walczą z wstydem i strachem, z przemocą i obojętnością. Jak dobrze, że one – to my. Jak strasznie, że my – to one». Jewgienia Własienko, działaczka książkowa «U Żeni ma swój wyjątkowy styl pisania, którego nie da się z nikim pomylić. Od pierwszego zdania zabiera cię do swojego świata i nigdy nie puszcza. Dla moich studentów ważnym tematem w jej historiach była inicjacja, umieranie dzieciństwa i narodziny dorosłego życia. Mieli wtedy po czternaście lat i stali na progu życia, więc poprzez teksty Żeni analizowaliśmy, jak powinno być, a jak nie, jak właściwie żyć. “Siostrom” wtedy nas uratowało. Brzmi zbyt patetycznie, ale jak jest». Julia Skirina, reżyserka