Przygody Alii IV: Duchów nie ma

Czwarta książka w serii «Biblioteka literatury światowej» o przygodach «gościa z przyszłości» Alii Sielieznej i jej starych dobrych znajomych zawiera siedem opowiadań oraz opowiadanie «Alia w guslarzu». Opowiadanie «Duchów nie ma» opisuje, jak dwunastoletnia podróżniczka znalazła się w równoległym świecie.... Tam poznaje hrabiego Drakulę i całą gromadę czarownic. W Moskwie Alia przyjmie najprawdziwszego dżina; na to wskazuje tytuł opowiadania «Gość w dzbanie». Pisarz-fanta Igor Wsiełowicz Możejko, znany w literackim świecie pod pseudonimem Kir Bułyczow, wyśle swoją bohaterkę na planetę, na którą wysyła się wszystkich tyranów. W «Niebezpiecznych bajkach» Alia odwiedzi świat legend. W innym opowiadaniu zbioru musi rozwikłać starożytne tajemnice. Inne fabuły są równie interesujące. Nic dziwnego, że pod koniec XX wieku Możejko stał się w naszym kraju jednym z najpopularniejszych autorów fantastyki. Sekret jego sukcesu tkwi w nieokiełznanej fantazji oraz niesamowitej pracowitości. Z pióra Możejko wyszły setki opowiadań, powieści i romansów. Były także tłumaczenia zagranicznej fantastyki – ponad dwóch tuzinów autorów. Wydane na początku XXI wieku Zbiory dzieł Kira Bułyczowa liczyły 18 tomów. Ważne miejsce zajmowała «Aliina» – cykl poświęcony przygodom Alii Sielieznej, z którą czytelnik ponownie spotyka się na stronach tej książki.

Ilustracje w wydaniu są autorstwa Jewgienija Tichonowicza Migunowa. Prawie zawsze przedstawia swoich bohaterów w ruchu, artysta przez wiele lat pracował w kinie animowanym. W 1939 roku Jewgienij Tichonowicz rozpoczął studia na wydziale artystycznym Wszechrosyjskiego Państwowego Instytutu Kinematografii, gdzie zaczął uczyć się w pracowni słynnego Iwanowa-Wano. Po ukończeniu WGIK-u, Migunow stał się nie tylko zwykłym rysownikiem-multiplikatorem, ale prawdziwym nowatorem animacji rysunkowej i lalkowej. Jego twórcze osiągnięcia odegrały ważną rolę w kształtowaniu nowoczesnej szkoły rosyjskiej animacji. Migunow wymyślał nowe techniki, patentował wynalazki pomagające «ożywiać» lalki, proponował nowe techniki reżyserskie. Od 1961 roku Jewgienij Tichonowicz zaczął współpracować z czasopismami «Murzyńka», «Wesołe obrazki», «Pionier», «Krokodyl», tworząc dla nich liczne ilustracje. Ręka mistrza rozpoznawalna jest od pierwszego spojrzenia. W 1965 roku z jego ilustracjami ukazała się powieść Strugackich «Poniedziałek zaczyna się w sobotę». Pod względem stylu i techniki są bardzo podobne do rysunków Jewgienija Tichonowicza do powieści Bułyczowa – ich główną cechą wyróżniającą jest dynamika.