Dzień gniewu. Nowa sygnalna: powieści, opowiadania

Seweryn Gansowski wszedł do literatury jako realist. Jednak w ciasnych ramach panującego wtedy (lata 50-te) ponurego literackiego konstruktywizmu brakowało mu powietrza. Tak było z wieloma krajowymi fantastami — Siergiej Sniegow, Arkadij Strugacki, Aleksander Szalimow… Oto i Gansowski na początku lat... 60-tych odwraca twarz od socjalistycznego kanonu i stawia krok w nieznane — pisze swoje pierwsze fantastyczne opowiadanie. Pomimo prostej, wręcz schematycznej fabuły — w Syberii odkryto ostatnie na ziemi mamuty, — opowiadanie przyciągnęło uwagę czytelników żywym, nie książkowym, a ludzkim językiem i jaskrawością opisywanych szczegółów. I jeszcze tragiczną nicią, wplecioną przez autora w tkankę fabuły. Wszystko to — żywy język, jaskrawe, zapadające w pamięć obrazy i bezinteresowne podejście pisarza do problemów człowieka i wszelkiego życia w świecie i we Wszechświecie — wkrótce stanie się twórczą manierą Gansowskiego i wyprowadzi go w szeregi wiodących pisarzy-fantastów Rosji. W książce zawarto to, co najlepsze napisane przez autora w czasie jego twórczej działalności na polu krajowej fantastyki.