Szczęście Piero

Mopassan, rozczarowany idealista, cynik z przymusu, smutny szyderca, nieuczciwy bonvivant, znudzony pracoholik i przewodnik w kierunku krystalicznej artystycznej uczciwości, wszedł do literatury, gdy opowiadania stawały się już bardziej popularne od powieści — pod koniec XIX wieku, w okresie burzliwego rozkwitu... mass mediów, publiczność zaczynała rozwijać jeszcze nie nazwane myślenie klipowe. Mopassan uważał się za ucznia Flauberta i Tołstoja; podziwiali go L. Tołstoj i Czechow; świadomie naśladował go Izaak Babiel, a nieświadomie — Andrzej Moira; do dziś Mopassana tłumaczy się na inne języki więcej niż wszystkich francuskich pisarzy. Każde opowiadanie Mopassana to esencja prawdy, przezroczysty kryształ, w którego strukturze dostrzegamy brzydotę i piękno, unikalność i powszechność człowieka, istoty okrutnej, delikatnej i zagubionej, płaczącej z przelotnej radości i śmiejącej się z nieprzezwyciężonego rozpaczy.