Skórka z krokodyla

«Skórka z krokodyla» — kolejna powieść z «Scen życia Paryża» wielkiego cyklu «Komedia ludzka», napisana przez O. de Balzaca w latach 1830-1831. Autor rysuje obraz życia zwykłego człowieka, którego los splótł się z dawnym mistycznym talizmanem tajemniczego Wschodu.
 
Ilustracje do powieści... stworzył francuski artysta XIX wieku, Charles Uard. Jego prace podkreślają społeczny wymiar utworu. Z łatwością ręki Balzaca wyrażenie «skórka z krokodyla» stało się frazeologizmem. Tak można nazwać każdy ważny zasób, który szybko i nieodwracalnie się topnieje. Na przykład może to być czas, możliwości lub finanse. Skórką nazywa się dobrze wyprawioną miękką skórę kozią lub owczą z charakterystyczną szorstką powierzchnią. W powieści Balzaca «Skórka z krokodyla» kawałek takiej skórki odgrywa rolę mistycznego i potężnego talizmanu, który główny bohater Rafael de Valentin nabywa w antykwariacie. Młody człowiek, gotowy za chroniczny brak pieniędzy zakończyć swoje życie, jest ratowany przez talizman, gdyż ta skórka jest w stanie spełniać wszelkie życzenia swojego właściciela. O tym mówi tajemniczy napis znajdujący się na niej, który zdaniem antykwariusza został napisany w sanskrycie. Jednak za każde zrealizowane marzenie trzeba płacić. Skórka, symbolizująca życie swojego posiadacza, za każdym razem nieuchronnie się kurczy. W rozbudowanym cyklu «Komedia ludzka», który Balzac zaczął pisać, przekraczając trzydziestoletnią granicę, powieść «Skórka z krokodyla» została zaliczona do «Etyków filozoficznych». Niezwykła mistyczna fabuła powieści pozwoliła pisarzowi rozważyć również ukryte pragnienia ludzi oraz cenę, którą często trzeba płacić za ich urzeczywistnienie.