To ja. Ukrywać się i kłamać, że to tylko obraz, jest śmieszne. Zmieszałem w tę historię trudny okres swojego życia, kiedy czas odebrał mnie mnie samego. Mówienie o stracie boli. Lepiej o niej napisać. Spróbowałem, i sam nie zauważyłem, jak z niej wyrósł.
Nie można na nowo odkryć piękna świata, nie tracąc czegoś ważnego. W miejscu straty pozostają pustki bezdennych wąwozów. I próbując je wypełnić, zaczynasz mocniej cenić życie.

Niech nasze straty będą dla nas próbą, ale nie torturą.