Dwie życia (zestaw 4 książek)

Powieść została napisana przez śpiewaczkę operową, uczennicę Konstantego Stanisławskiego, solistkę Teatru Bolshoi Koncordię Antarową w 1943 roku w Moskwie podczas II wojny światowej. Za życia autorki powieść nie została opublikowana. Po jej śmierci w 1959 roku, rękopis był przechowywany przez... Helenę Ter-Arutunian, która uważała Antarową za swoją duchową nauczycielkę.
Ter-Arutunian zapoznawała z powieścią tych, których uważała za możliwych do zainteresowania, rozpowszechniając książkę w samizdacie. Po rozpadzie ZSRR rękopis został przekazany Łotewskiemu Towarzystwu Rericha i po raz pierwszy opublikowany w 1993 roku.
Antarowa znała niektórych członków Towarzystwa Teozoficznego, założonego przez Helenę Blavacką, i podzielała ich przekonania. Twierdziła, że książka była pisana za pomocą jasnosłyszenia — sposobem, w jaki rzekomo były zapisane książki „Żywa Etyka” Heleny i Mikołaja Rerichów, a także „Tajna doktryna” Heleny Blavackiej.
W opinii krytyków, przy oczywistej ideowej bliskości tych książek, „unikalność powieści Antarowej polega na tym, że po raz pierwszy zdołała zilustrować złożoną i mało dostępną dla zrozumienia doktrynę w fascynującej formie beletrystycznej”.
O powieści:
„Dwie życia” Koncordii Antarowej — to powieść o duchowych poszukiwaniach, przezwyciężaniu trudności życiowych i wewnętrznym wzroście człowieka.
Głównym bohaterem powieści „Dwie życia” jest młody mężczyzna Liewuszka. Przez historię młodzieńca i jego nauczyciela, Księcia, książka opowiada o sensie życia, duszy, miłości i przeznaczeniu. Zdaniem badaczy twórczości i uczniów Antarowej, pierwowzorem Liewuszki stał się pisarz Lew Tołstoj, „nadiktowujący” tę powieść pisarce.
Autor dzieła ezoterycznego „Róża świata” Daniil Andriejew pisał: „Ten, kto był Tołstojem, na wysokościach metakultury tworzy coś innego — to, co dla tych warstw jest jeszcze bardziej grandiozne niż „Wojna i pokój” — dla nas”.
Bohaterowie powieści — dusze, które zakończyły swoją ewolucję na Ziemi, ale pozostały na niej, aby pomóc innym ludziom w ich duchowym wzniesieniu.
W książce nie ma wymyślonych postaci — wszyscy bohaterowie są rozpoznawalni, mimo że mają inne imiona. Pierwowzorami wielkich Nauczycieli są: nauczyciel Ali — El Moria, doktor I. — Ilarion, Florentczyk — Paweł Wenecki, sir Ut-Uomi — Kuthumi, Sanżer — Saint-Germain, Ananda — Jogandanda. Jako uczniowie: Natalia Andriejewa — Helena Blavacka, lady Berdran — Annie Besant, Oldenkot — Henry Olcott, Anninow — Siergiej Rachmaninow, Igor Broński — Konstanty Stanisławski, Franciszek — Franciszek z Asyżu, córka pastora Alisa — Alisa Bailey.
Książka składa się z czterech tomów, z których 1 i 3 — to historia samego Liewuszki, a 2 i 4 — historia jego brata i otoczenia.
Powieść jest adresowana do miłośników mistycznej prozy i przygód, duchowej mądrości Wschodu oraz tych, którzy interesują się pytaniami samopoznania i duchowej samorealizacji.