Dubrowski

Aleksandr Siergiejewicz Puszkin (1799-1837) - największy rosyjski poeta i prozaik. W literaturze ojczystej Puszkin wyróżnia się: "słońce naszej poezji", według słów literata Wl. Odojewskiego, jako pierwszy położył podstawy realizmu w rosyjskiej literaturze i tak przekształcił język, że dzieła XIX wieku... czytane są jak współczesne.
Urodził się Aleksandr Siergiejewicz w Moskwie, w rodzinie wojskowego doradcy, poety-amatora oraz towarzyskiej damy, wnuczki Hannibala (afrykański Abram Hannibal był sługą i wychowankiem Piotra I, a potem generałem); w starym, ubogim szlacheckim rodzie.
Wiersze zaczął pisać jeszcze w Liceum - prestiżowej szlacheckiej instytucji edukacyjnej, a w wieku 15 lat, na otwartym egzaminie, zrobił furorę, recytując swoje "Wspomnienia w Carskim Siole" i zyskując gorące uznanie żyjącego klasyka - Gawriła Derżawina.
Puszkin nie był pomijany przez sławę za życia: w prasie nazywano go geniuszem i "pierwszym rosyjskim poetą", sprzyjał mu cesarz Mikołaj I, każde jego dzieło stawało się wydarzeniem dla czytelniczej publiczności, ale praca urzędnika (Puszkin był tytularnym doradcą) i ograniczenia cenzury krępowały talent. Niemniej jednak koncentracja dokonanych dzieł w 37 latach życia zdumiewa: to i wzruszające poematy, i wielka powieść w wierszach, i urocze bajki, i błyskotliwa proza, i oczywiście wspaniałe wiersze.
Znaczącą cechą twórczości Puszkina - jest wyraźna poetycka siła i precyzja obrazów obok zwięzłości.
"Dubrowski" (1833) był zamierzony jako powieść bandycka w języku rosyjskim. Fabuła została Puszkina zasugerowana przez opowieść przyjaciela o tym, co widział w ostrodze "niebogatym szlachcicu o nazwisku Ostrowski, który został wypchnięty z majątku i, zostając tylko z chłopami, zaczął rabować". Niemożliwa miłość dzieci wrogów, "smutna opowieść", uzupełniła fabułę.