Borodino. Bajka i wiersze

Michaił Juriewicz Lermontow (1814-1841) - rosyjski poeta, prozaik, dramaturg, wybitny przedstawiciel Złotego Wieku rosyjskiej literatury. Urodził się w Moskwie w rodzinie oficera. Jego matka, Maria Michajłowna, zmarła, gdy chłopiec miał niecałe 3 lata. Wychowaniem przyszłego poety zajmowała się jego babcia... ze strony matki Elżbieta Aleksiejewna Arseniewa, a dzieciństwo chłopiec spędził w jej majątku Tarchany (gubernia penzeńska).
Początkowo przyszły poeta zdobywał wykształcenie w domu. W latach 1828-1830 uczył się w pensjonacie przy Uniwersytecie Moskiewskim, w tym czasie napisał swoje pierwsze wiersze. W latach 1830-1832 M.J. Lermontow uczył się na Uniwersytecie Moskiewskim, jednakże, nie kończąc kursu, złożył prośbę o wydalenie. W 1832 roku wstąpił do Szkoły Gwardyjskich Podporuczników i Kawaleryjskich Junkrów, po ukończeniu której został przydzielony do pułku huzarów.
W tamtych latach talent poetycki M.J. Lermontowa nie był znany szerszej publiczności - swoje utwory przedstawiał jedynie w kręgach oficerskich i towarzyskich. Pierwsza publikacja odbyła się bez wiedzy M.J. Lermontowa - w 1835 roku rękopis poematu "Hadżi Abrek" w tajemnicy od autora przekazał do czasopisma "Biblioteka do czytania" jego daleki krewny N.D. Juriew. Pomimo udanego debiutu, M.J. Lermontow nie chciał publikować swoich wierszy.
Prawdziwą sławę M.J. Lermontowowi przyniosło wiersz "Śmierć Poety" (1837) - odpowiedź na ostatni pojedynek A.S. Puszkina. I chociaż ten wiersz nie został opublikowany, a rozpowszechniano go "w kopiach", wywołał skrajne niezadowolenie cesarza, za co poeta został wysłany na Kaukaz do działającej armii. Tutaj M.J. Lermontow napisał liczne utwory poetyckie, ponadto zajął się malarstwem.