Biedna Liza

W naszych czasach starszy śledczy Wołin zajmuje się śledztwem w sprawie urzędnika Ministerstwa Zdrowia Michaiła Gołoczuiewa, który pracuje w Moskwie. Gołoczuiew podejrzewany jest o korupcję, w szczególności o to, że otrzymywał miliardowe łapówki za przydzielanie zamówień publicznych na dostawę sprzętu... medycznego. W trakcie śledztwa okazuje się, że urzędnik nie posiada żadnej istotnej nieruchomości ani w Rosji, ani za granicą, żadnych kont bankowych, ani przedmiotów luksusowych. W Moskwie mieszka w służbowym mieszkaniu, a całe wyposażenie jest skromne. Po radę Wołin zwraca się do swojego dobrego znajomego, historyka służb specjalnych, generała KGB w stanie spoczynku Siergieja Siergiejewicza Woronczowa. Może on spróbować za pośrednictwem swoich kanałów dowiedzieć się czegoś o Gołoczuiewie. Na prośbę generała Wołin przesyła również Woronczowowi kolejne wspomnienia Nestro Vasyliewicza Zagorskiego, które starszy śledczy opracował. Sierpień 1911 roku Z Luwru znika obraz Leonarda da Vinci „Mona Lisa del Gioconda”, który częściej nazywa się po prostu „Gioconda”. Kradnie go człowiek, który nazywa siebie panem Dekoratorem, jednak identyfikacja złodzieja jest niemożliwa. Tymczasem Zagorski z Ganczalinem podróżują po Europie. W włoskim mieście Florencja zastaje ich wiadomość, że z muzeum Luwru w Paryżu skradziono „Giocondę”. Obraz zniknął w poniedziałek, kiedy w muzeum był dzień wolny. W teorii powinno to ułatwiać śledztwo. Jednak złodziej zdaje się jakby rozpłynął się razem z arcydziełem, prawie nie pozostawiając śladów, poza ochronnym pudełkiem i ramą od obrazu. Ganczalin namawia właściciela do zajęcia się śledztwem w sprawie kradzieży. Zagorskiemu wydają się ciekawe okoliczności kradzieży, więc postanawia zająć się tą sprawą. Tym bardziej że rzeczywisty radca stanu tak czy inaczej zamierzał udać się do Paryża.