Wielkość samodzierżawnej władzy

Konstanty Pietrowicz Pobiedonoscew (1827—1907), prokurator Świętego Synodu, był jedną z najważniejszych postaci w życiu politycznym i społecznym Imperium Rosyjskiego drugiej połowy XIX wieku — początku XX wieku. Przed nim się kłaniano, błogosławiono go, wychwalano, a równie namiętnie nienawidzono. Jedni widzieli... w nim anioła- wybawiciela Rosji, inni — jej złego geniusza. Pobiedonoscew miał rzadką dla człowieka przedziwną los, aby stać się symbolem całej epoki swojego kraju, tych rzeczywiście tragicznych dziesięcioleci, które zdefiniowały los Rosji na całe następne stulecie: epoki cesarza Aleksandra III i pierwszej połowy panowania Mikołaja II. Twardy i nieugięty obrońca niezłomnego sojuszu samodzierżawia i Cerkwi, błyskotliwy publicysta, zwinny polemista, człowiek obdarzony niezwykłą charyzmą, wolą i wielką siłą przekonywania — takim był K. P. Pobiedonoscew. Nic nie pozostawiał przypadkowi, wszystko trzymał w polu swojej nieustannej uwagi, aż do tego, że osobiście pilnował repertuaru teatrów, wystaw, pracy bibliotek i czytelni ludowych. Pobiedonoscew uważał się osobiście za odpowiedzialnego za Imperium Rosyjskie, a kraj — za swoje własne dziedzictwo. Dziedzictwo intelektualne K. P. Pobiedonoscewa jest naprawdę ogromne. Najjaśniejsze jego prace, z niektórymi z nich współczesny czytelnik zapozna się po raz pierwszy, stanowią to wydanie jubileuszowe. Książka jest wzbogacona o bogaty materiał ilustracyjny — z dokumentacyjną precyzją ukazuje prezentowaną epokę nie tylko w słowach jej głównych bohaterów, ale także w widocznych, często na zawsze utraconych obrazach.