Fiammetta

„Fiammetta” („Elegia madonny Fiammetty”, 1343–1344, wyd. 1472) – jedno z wczesnych dzieł włoskiego pisarza i poety Giovanni Boccaccia. Z uznaniem samego autora, tę opowieść poświęcił zakochanym kobietom, co jest bardziej niezwykłe – samą narrację artysta umieścił w ustach bohaterki, tworząc... swego rodzaju spowiedź porzuconej dziewczyny, prawdziwą kronikę kobiecego serca.Same tytuł dzieła w kontekście twórczości pisarza jawi się jako bardzo symboliczne. Fiammetta – pod tym poetyckim imieniem Boccaccio wyśpiewywał swoją ukochaną, Marię d’Aquino, którą spotkał podczas swojego pobytu w Neapolu. O charakterze i stopniu bliskości ich relacji biografowie poety prowadzą spory, jednak tradycja literacka na zawsze zachowała pamięć o jeszcze jednej pięknej muze, obok dantejskiej Beatrice i petrarkowskiej Laury. Historia miłości do Fiammetty – wprost lub pośrednio – przenika wszystkie dzieła Boccaccia w języku włoskim, jednak to właśnie w homonimicznej opowieści osiąga zadziwiającą głębokość opisu psychologicznego.Pozostając w samotności po krótkim, ale burzliwym romansie, bohaterka przeżywa duchowe męki, szczerze dzieląc się swoimi myślami o miłości i zdradzie, bólu utraty i próbach jej przezwyciężenia. Wyjątkowa szczerość, subtelność oddania złożonych i sprzecznych uczuć świadczą o gorącym zainteresowaniu autora życiem duchowym, świadomym jego obserwowaniu. Tak zyskały swoje artystyczne wcielenie najważniejsze zasady ruchu humanistycznego, które sprawiły, że „Fiammetta” stała się pierwszym romansem miłosno-psychologicznym w literaturze światowej.