Piekło

Słuchając, ostrożnie wydostała się ze śpiwora i na kolanach czołgała się w stronę wyjścia. Zdejmnując buty, Margot powoli zaczęła krążyć wokół namiotu. „Torba! Tam była torba z produktami…” Coś małego, bezkształtnego buszowało przy namiocie, nie zauważając obcego obecności. A to... coś nie przypominało ani psa, ani człowieka. Mała kulka w łachmanach, przypominająca nadprzyrodzoną istotę, zajadle grzebała w ich torbie, tracąc czujność, a przy okazji poczucie czasu i strachu. „Strzelać? Obudzę Marinkę, a ostatni nabój znowu… Zbyt obfite byłoby tracić ostatni nabój na taką drobnicę…” - Ach ty, łajdaku! Cyniczny złodziejaszek! - Dziewczyna w dwa skoki znalazła się za tym niezrozumiałym stworzeniem i rzuciła się na nie z góry, chwytając w ciemności za cokolwiek - na oślep. Ale w tym momencie rozległo się wściekłe sapanie, a ostre zęby z furią wbiły się w jej nadgarstek.