Chłopiec, który rysował cienie

Sprawę prowadzi Hugo Fischer, słynny kryminolog. Około Bożego Narodzenia 1943 r. Do Oświęcimia. Hugo ostatnie dziesięć lat spędził w Berlinie, gdzie przeważnie przymykano oczy na to, co działo się w obozach koncentracyjnych: po mieście krążyły oczywiście straszne plotki, ale rozsądni... ludzie nie wierzyliby plotkom, prawda? A teraz Hugo staje w obliczu horroru, na który on, życzliwy człowiek i bynajmniej nie wojownik, jest całkowicie nieprzygotowany. Tymczasem władze Berlina interesuje jeden przypadek śmierci, który wydarzył się tam, gdzie śmierć jest straszliwą codziennością: znaleziono zwłoki lekarza, który przeprowadzał eksperymenty na więźniach. A znalazł go ośmioletni chłopiec – obiekt badań doktora Josepha Mengele, młodego utalentowanego artysty, który miał umiejętności i bystrość umysłu, aby natychmiast naszkicować to, co zobaczył. Żydowskie dziecko z Bolonii, kryminolog z berlińskiej policji kryminalnej, który ma coś do ukrycia – dziwny duet prowadzący śledztwo w sprawie dziwnej śmierci w strasznej krainie – i cała rzesza potencjalnych podejrzanych, z których każdy również skrywa swój sekret. Oriana Ramunno napisała thriller detektywistyczny w oparciu o swoje badania nad Holokaustem – było to niesamowite, ale niezwykle udane posunięcie. „Chłopiec, który rysował cienie” to „Chłopiec w pasiastej piżamie”, gdyby napisał go Jean-Christophe Grange: intensywna intryga detektywistyczna, wiarygodne tło historyczne, banalność zła i umiejętność przeciwstawienia się mu w krainach, z których czerpie się nadzieję już dawno odszedł. Ramunno czerpała między innymi z biografii swojego dziadka, który odwiedził obóz zagłady i przypomniał sobie, że nawet w tym piekle, nawet wśród strażników, byli ludzie, którzy mieli odwagę pozostać ludźmi i stawiać opór.