Pieszo po niebie

Kiedy człowiek odchodzi, trudno to zaakceptować. Mishy nie ma, a jego przyjaciel Sewia i przyrodnia siostra Głasza muszą żyć z tym, co powiedzieli i zrobili, kiedy ostatni raz widzieli Miszę. Wszystko, co pozostało, to pytania i poczucie winy, które dzielą... między sobą… A jeszcze pozostał blog „Pieszo po niebie”, w którym Misza pisał to, co najważniejsze i najskrytsze, tylko dla siebie.

W próbie wyjaśnienia, co wydarzyło się tamtego lutowego wieczoru, dwa zupełnie różne nastolatki Sewia i Głasza łączą siły i prowadzą własne śledztwo. Muszą poznać Miszę takiego, jakiego nigdy go nie znali, a wraz z tą wiedzą odnaleźć samych siebie.

Sewia i Głasza są bardzo różni. Piłkarz, przystojniak i wyniosła uczennica liceum, fanka czarnego koloru. Nigdy by nie zwrócili na siebie uwagi, gdyby nie Misza — dziwaczny i zabawny, marzący o jak najszybszym nadejściu wiosny. Przyjaciel, którego Sewia nieco się wstydzi i brat, który Głaszy nie był potrzebny. Ale zdarza się coś okropnego i Miszy już nie ma. A Głasza i Sewia zostali z pytaniami i niedopowiedzianymi słowami, a także — ogromnym poczuciem winy, które nie pozwala im oddychać. Przypadkowo odkrywając bloga Miszy w sieci, Sewia i Głasza jednoczą się, aby dowiedzieć się, jak naprawdę zginął chłopak. Okazuje się, że wcale nie znali Miszy! Zbierając informacje po kawałkach, Głasza i Sewia odkrywają Miszę na nowo, a w nim, na zawsze zmarłym, jest tak wiele światła, że oświetla ich i ich przyjaciół.

Książka nie próbuje wzruszyć czytelnika — jest o kruchości szczęścia i ważności właściwych słów, i o tym, że nawet po najcięższej zimie wiosna na pewno nadejdzie. Psychologiczna powieść Jekatieriny Akcjonowej o tym, jak znaleźć człowieka, gdy wydaje się, że już na zawsze go straciło, będzie interesująca dla wszystkich, którzy kochają szczere i prawdziwe historie.