Chatka dłużnika i inne bajki dla mądrych

Zasada zwykłego cudu — podstawa pisarstwa Szefnera (nie bez powodu Szefner i Schwarz zaczynają się na tę samą literę). I — prostota jego skromnych geniuszy, niezbyt zastanawiających się nad tym, jakie cuda wymyślili (dla nich to przecież codzienna sprawa); najważniejsze,... aby to cud przyniosło radość choć komuś. I — "skomplikowanie" innych jego postaci, tych, którzy dokonują praktycznych cudów: czworoboczne szprychy rowerowe, mydło o nazwie "Nie kradnij", wypełnione od wewnątrz czarną cieczą, namierzającą złodzieja. I… Wiele z tych "i" — i stanowią esencję niezwykłego zjawiska o imieniu Wadim Szefner. Mistrz napisał wiele. Przejmująco smutną, wspaniałą "Siostrę smutku". Ponad dwadzieścia książek liryki. Ale najlepiej udawały mu się historie o dziwnych ludziach, gdzie fantastyka tak ściśle splata się z rzeczywistością, że trudno określić gatunek, do którego te utwory przypisać. Tutaj, jeśli będziemy porównywać (choć każde porównanie — od diabła), Szefnera można postawić obok Gabriela Garcíi Márqueza, ojca tego, co w literaturze nazwano "magical realism". Tylko nie na latynoamerykańskim, a rosyjskim gruncie. W zbiorze zawarto to, co najlepsze z twórczości pisarza w tym fantastycznym gatunku.