Pod znakiem czarnego łabędzia

David Mitchell to współczesny klasyk literatury brytyjskiej, dwukrotny finalist Nagrody Bookera, autor takich inteligentnych bestsellerów jak „Czaszki”, „Atlas chmur” (sfilmowany przez Toma Tykwera i braci Wachowskich), „Głodny dom” i inne. „Pod znakiem czarnego łabędzia” to powieść o dorastaniu, a Mitchell... pewnie porusza się w obszarze tradycyjnie kojarzonym z takimi nazwiskami jak Salinger, Bradbury i Harper Lee. Oto więc witamy w wiosce Łąka Czarnego Łabędzia (gdzie „właściwie nie ma żadnych łabędzi… To, ogólnie rzecz biorąc, taki żart”). Jason Taylor ma trzynaście lat i zobaczymy jego życie przez trzynaście miesięcy, od jednego urodzinowego dnia w styczniu do drugiego. Walczy z jąkaniem, potajemnie pisze wiersze, sprzecza się ze starszą siostrą i ma nadzieję, że nie zstąpi w szkolnej hierarchii na poziom Dyna Durana, znanego jako Głupiec. W międzyczasie na Atlantyku trwa wojna falklandzka, w kinach są kolejki na „Ogniste wózki”, a w gabinecie ojca, gdzie „obrotowe krzesło jest prawie takie samo, jak w wieżach armatnich „Sokoła Millennium” przy bateriach laserowych”, co chwilę dochodzą tajemnicze telefony… „„Pod znakiem czarnego łabędzia” to idealny odcisk czasu i miejsca, ani jednej fałszywej nuty” (Telegraph).