Zatrute jaja

Pierwszym większym dziełem Michaiła Afanasiewicza Bułhakowa była jego powieść „Biała Gwardia”. Zaczęła się ukazywać w 1925 roku na łamach czasopisma „Rosja”.
W tym dziele Bułhakow występuje jako mocny realistyczny pisarz, który w subtelny sposób odzwierciedla zarówno wiry wydarzeń rewolucyjnych, jak i... przeżycia swoich bohaterów. Nie bez powodu Maksymilian Wołoszyn pisał, że tę powieść można porównać do debiutanckich publikacji Dostojewskiego lub Tołstoja. Tym samym palącym realizmem przesiąknięte są także opowiadania Bułhakowa z cyklu „Zapiski młodego lekarza”.
Jednak talent pisarza był szerszy niż zdolność do odzwierciedlenia otaczającej rzeczywistości. Znamy także innego Bułhakowa — marzyciela, wymyślacza, nawet fantasty, zdolnego stworzyć zupełnie niewiarygodną fabułę i przedstawić ją z ujmującą wiarygodnością. Bułhakow wprowadził do rosyjskiej literatury pierwszej połowy XX wieku to, czego wcześniej często jej brakowało — zajmującość, intrygę, błyskotliwy zamysł.
Powieść „Zatrute jaja” jest doskonałym tego przykładem. Jej fabuła, fantastyczna i nieprawdopodobna, wciąga, fascynuje, nie pozwala oderwać się od lektury. Jest pełna „najstraszniejszych i niewyjaśnionych” wydarzeń i niezwykłych niespodzianek. Równocześnie Bułhakow przedstawia swoją niewiarygodną fabułę z uśmiechem, z ironią, w quasi-poważnym tonie. To nie jest fantastyka Wellsa czy Bieliakowa, w której futurystyczne konstrukcje opierają się na całkowicie realnym podłożu technologicznym. Dla fantastycznej gry Bułhakowa takie podłoże nie jest potrzebne.
Ten sam złośliwy ogień niepohamowanego fantasty oświetla także „Diaboliadę” — powieść o tym, jak bliźnięta zgubiły urzędnika. Podobnie jak w „Zatrutych jajach”, tutaj wszystko jest zbudowane na przypadku, z którego wynikają najbardziej niewiarygodne konsekwencje. W obu powieściach Bułhakow delikatnie się uśmiecha, a nawet złośliwie drwi z życia, przelewając jego zawartość w fantastyczne formy, w których w zadziwiający sposób zachowują się wszystkie szczegóły radzieckiego życia. Bez tego cudownego talentu, którym Bułhakow był w pełni obdarzony, nie pojawiłyby się później ani jego „Psie serce”, ani „Mistrz i Małgorzata”.
Książka jest ilustrowana rysunkami współczesnej petersburskiej artystki Tatiany Kosacz. Ukończyła wydział historyczny Uniwersytetu Profesjonalnego w Petersburgu i jest specjalistką w dziedzinie sztuki średniowiecznej. Jej prace ikonopisne i graficzne można spotkać w prywatnych kolekcjach miłośników malarstwa w Rosji, USA, Włoszech i Francji.
W serii „Biblioteka literatury światowej” jej ilustracje zdobią powieści „Amerykańska tragedia”, „Finansista”, „Tytan”, „Stoik” Teodora Dreisera, „Doktor Żywago” Borysa Leonidowicza Pasternaka, „Biała gwardia” Michaiła Afanasiewicza Bułhakowa oraz opowiadania Ambrożego Biersa.