Borys Godunow. Małe tragedie

„Małe tragedie” i „Borys Godunow” — szczyty rosyjskiej dramaturgii pierwszej połowy XIX wieku. W 1825 roku, przebywając na zesłaniu w Michajłowskim, Puszkin pisze tragedię „Borys Godunow”. „Studia nad Szekspirem, Karamzinem i starymi naszymi kronikami dały mi myśl, by oblekć w... dramatyczne formy jedną z najbardziej dramatycznych epok najnowszej historii” — pisał Puszkin o powstaniu pomysłu fabuły, odnoszącego się do epoki Smuty. Kończąc pracę nad sztuką, w której głównym tematem była walka o władzę i rosyjski tron, poeta przyznał w liście do swojego przyjaciela P. A. Wiazemski: „Moja tragedia jest skończona; przeczytałem ją na głos, sam, i biłem w dłonie, i krzyczałem, no i Puszkin! no i sukinsyn!”. Cykl „Małe tragedie” został napisany w 1830 roku w Bolding, poświęcony jest ludzkim namiętnościom — podporządkowującym sobie wszystkie myśli i uczucia. Każdy główny bohater jest opanowany taką namiętnością — czy to zdobywanie skarbów, miłość, twórczość czy pragnienie nieśmiertelności. I każdy z nich — dobrowolny niewolnik swojej namiętności, któremu mało podporządkować jej swoje osobiste istnienie, chce podporządkować jej cały świat. W wydaniu zawarte są także niedokończone dramaty Puszkin — „Rusałka” i „Sceny z rycerskich czasów”, a także wybrane wiersze.