Może nie dożyję...

Imię Giennadija Szpalikowa, poety, scenarzysty, nierozerwalnie związane jest z «odwilżą», tym niedługim, ale zdumiewająco świeżym oddechem wolności, która tak różnie odbiła się w sztuce pokolenia lat sześćdziesiątych. Wiersze pisał przez całe życie, wchodziły w jego scenariusze, stawały się piosenkami. «Biały-biały... parowiec» i piosenki z filmu «Idę przez Moskwę» śpiewał cały kraj. W 1966 roku Szpalikow nakręcił film «Długie szczęśliwe życie» wg własnego scenariusza, który otrzymał Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Kina Autorskiego w Bergamo, ale w ZSRR pozostał niezauważony, podobnie jak wiele jego dzieł filmowych. Ani długiego, ani szczęśliwego życia Giennadij Szpalikow nie przeżył, ale promienie «delikatnej beznadziejności» i to niezwykłe uczucie szczęścia prostych rzeczy wciąż świecą nam w stworzonych przez niego tekstach.