Zalew

W opowiadaniach zbioru “Zalew”, napisanych pod koniec lat 70. ‑ na początku lat 80., widać kształtowanie się sorokinskiej optyki. Zastygnęła radziecka codzienność, zmęczeni, przyzwyczajeni do podwójnej rzeczywistości ludzie, wytarty pojęcia ożywają od najmniejszej autorskiej prowokacji. “Gospodarka narodowa”, “lot”, “zalew” okazują... się kruchą powłoką cierpienia, burleski i absurdu.
Teksty zbioru są bardzo różne ‑ w niektórych nietypowa jest refleksja z pierwszej osoby (“Vatin”), w innych ‑ lakoniczność gatunku (“Wiersze i piosenki”, które weszły w powieść “Norma”); inne zaś ‑ próby badania ludzkiej natury na przestrzeniach totalitarnego państwa w duchu dojrzałego Sorokina (“Różowy kawałek”, “Dacza”, “Padły”). Książka po raz pierwszy została wydana w 2008 roku, kiedy odniesienia do radzieckiego meta języka można było odczytać nawet z nostalgiczny uczuciem. Dziś temat przepaści między słowem a znaczeniem znów jest niezwykle aktualny.