Yukio Mishima (1925–1970) — gwiazda literatury XX wieku, najbardziej czytany na świecie japoński autor, obdarzony błyskotliwym talentem, słynący zarówno ze swoich prac o najszerszym zakresie i różnorodności gatunków (powieści, dramaty, opowiadania, eseje), jak i oszałamiającej biografii (obsesja na punkcie kulturystyki, skrajnie prawicowe skłonności polityczne, harakiri po nieudanej próbie zamachu stanu monarchistycznego). «Dom Kyoko» — historia czwórki młodych ludzi, stałych bywalców salonu (lub wiernych świątyni), w którym panuje gospodyni (lub kapłanka) Kyoko. Ci czwórka — cztery aspekty samego autora: wrażliwy na niewinność artysta; energiczny bokser, obsesyjnie zainteresowany sportem; niedoceniany aktor-narcyst, zauroczony swoim pięknem; i biznesmen, który, udając karierowicza, wyznaje nihilizm, gardzi rzeczywistością i wierzy w nieuchronny koniec świata. A z nimi Kyoko — ich lustro, ich przewodniczka w podróży przez piekło nowoczesności, gospodyni domu, gdzie wszyscy znajdują schronienie i mogą otworzyć duszę. Na dworze pierwsza połowa lat 50. XX wieku — powojenny okres w Japonii dobiega końca, dobrobyt już zaczyna zapuszczać korzenie i stopniowo wyrasta z ruin, ale cała piątka nie ufa nowoczesności i, patrząc z balkonu Kyoko, widzą tylko ruiny. Nowa era — ściana, martwy punkt, «gigantyczna luka, bezkształtna i bezbarwna, jak odbicie letniego nieba w lustrze», jak pisali krytycy; po półtorej dekady ta sama intonacja zabrzmiały u Huberta Selby'ego Jr. Czworo gości i Kyoko na krótko osiągną sukces, ale za sukcesem nieuchronnie nadchodzi upadek, rozczarowanie, śmierć. Pewnego dnia drzwi domu Kyoko się zamkną. Koniec świata jest nieunikniony. Wciąż żyjemy w jego przeddzień. Tłumaczenia tej powieści na angielski fani niecierpliwie wyczekują po dziś dzień, a my po raz pierwszy opublikowaliśmy ją w języku rosyjskim.