Upokorzony i obrażony

„Upokorzeni i znieważeni” (1861) to pierwsza wielka powieść Fiodora Michajłowicza Dostojewskiego (1821–1881). W końcu rozwinął w nim główne typy swoich przyszłych bohaterów i główne wątki fabularne: naiwna bezradność „słabego serca” przeciwstawia się cynizmowi i dumie „typu drapieżnego”. Co sprawia, że... ​​drapieżniki czynią zło? Jak się usprawiedliwiają? Dlaczego cieszy ich zło, które powodują? Czy to naprawdę pokorna rozpacz upokorzonych i znieważonych jest przyczyną niezbędnego i nieustannego triumfu zła nad miłością, dobrocią i filantropią? Wszystkie te pytania dręczyły pisarza od pierwszych dzieł aż do końca kariery twórczej.
Radość ofiary z cierpienia i nieszczęścia jest bezdyskusyjnym i wielkim odkryciem psychologicznym Dostojewskiego, filozofa, artysty i znawcy ludzkich dusz. Czytelnik może mieć tylko nadzieję, że bohaterowie powieści zaznają jeszcze szczęścia, a świat mimo wszystko zbawi się dobrocią i miłością.
Dla wieku licealnego.